Czy umowa leasingu stanowi schemat podatkowy - wyjaśnienia MF

Interpretacja Ministra Finansów w sprawie umów leasingu

Pytanie o to, czy umowa leasingu stanowi schemat podatkowy, wywołało na tyle dużo wątpliwości wśród przedsiębiorców i instytucji finansowych, że ostatecznie kwestią tą postanowił się zająć Minister Finansów. W dniu 24 grudnia 2024 roku została wydana interpretacja ogólna pod numerem DTS5.8092.4.2024, która dotyczy kwalifikacji umów leasingu operacyjnego na gruncie przepisów o schematach podatkowych.

Interpretacja ta ma szczególne znaczenie dla wszystkich uczestników rynku leasingowego, zarówno leasingodawców jak i leasingobiorców, którzy do tej pory borykali się z niepewnością prawną dotyczącą obowiązków raportowania. Minister Finansów w swoim stanowisku przedstawił szczegółowe wyjaśnienia dotyczące warunków, jakie muszą być spełnione, aby umowa leasingu mogła zostać zakwalifikowana jako schemat podatkowy.

Warto podkreślić, że leasing jako forma finansowania odgrywa istotną rolę w gospodarce polskiej, umożliwiając przedsiębiorcom dostęp do nowoczesnych środków trwałych bez konieczności angażowania znacznych środków własnych. Jednocześnie umowy leasingu mogą generować określone korzyści podatkowe, co może rodzić wątpliwości co do ich kwalifikacji w kontekście przepisów o schematach podatkowych.

Leasing jako forma finansowania działalności gospodarczej

Leasing stanowi dla podmiotów gospodarczych jeden z najważniejszych sposobów finansowania, który umożliwia korzystanie z określonej rzeczy w zamian za regularne płatności miesięcznych rat. Ta forma finansowania charakteryzuje się wieloma zaletami, które czynią ją atrakcyjną alternatywą dla tradycyjnych kredytów bankowych czy zakupu za gotówkę.

Główne zalety leasingu obejmują:

• Minimalizacja angażowania własnego kapitału w zakup środków trwałych
• Zachowanie płynności finansowej przedsiębiorstwa
• Szybsze uzyskanie finansowania w porównaniu z procedurami kredytowymi
• Zazwyczaj niższy koszt w porównaniu z kredytem bankowym
• Elastyczność w zarządzaniu majątkiem przedsiębiorstwa
• Możliwość regularnej wymiany aktywów na nowsze modele
• Niższe wymagania dotyczące zabezpieczeń

Podstawową zaletą leasingu jest możliwość minimalizacji angażowania własnego kapitału w zakup środków trwałych. Przedsiębiorcy mogą dzięki temu zachować płynność finansową, która jest kluczowa dla bieżącego funkcjonowania firmy. Dodatkowo, leasing umożliwia szybsze uzyskanie finansowania w porównaniu z procedurami kredytowymi, co może mieć istotne znaczenie w sytuacjach wymagających szybkiej reakcji rynkowej.

Kolejną istotną korzyścią wynikającą z leasingu jest zazwyczaj niższy koszt w porównaniu z kredytem bankowym. Wynika to z faktu, że leasingodawca pozostaje właścicielem przedmiotu leasingu, co stanowi dla niego dodatkowe zabezpieczenie. W konsekwencji może oferować bardziej konkurencyjne warunki finansowania niż banki udzielające kredytów na zakup środków trwałych.

Warto również zwrócić uwagę na elastyczność, jaką oferuje leasing w zakresie zarządzania majątkiem przedsiębiorstwa. Szczególnie w przypadku aktywów podlegających szybkiej deprecjacji technologicznej, takich jak sprzęt komputerowy czy pojazdy, leasing umożliwia regulną wymianę na nowsze modele bez konieczności zbywania używanych aktywów.

Definicja schematu podatkowego według Ordynacji podatkowej

Aby zrozumieć, kiedy umowa leasingu może zostać uznana za schemat podatkowy, konieczne jest przeanalizowanie definicji zawartej w Ordynacji podatkowej. Zgodnie z artykułem 86a paragraf 1 punkt 10 Ordynacji podatkowej, schematem podatkowym jest uzgodnienie, które spełnia określone kryteria.

Proces oceny schematu podatkowego przebiega według następujących kroków:

1. Identyfikacja typu uzgodnienia
2. Sprawdzenie spełnienia kryterium głównej korzyści
3. Weryfikacja wystąpienia ogólnej cechy rozpoznawczej
4. Analiza szczególnych cech rozpoznawczych (jeśli dotyczy)
5. Podjęcie decyzji o kwalifikacji jako schemat podatkowy

Pierwszym rodzajem schematu podatkowego jest uzgodnienie, które jednocześnie spełnia kryterium głównej korzyści oraz posiada ogólną cechę rozpoznawczą. Drugi typ to uzgodnienie charakteryzujące się szczególną cechą rozpoznawczą, natomiast trzeci rodzaj obejmuje uzgodnienia z inną szczególną cechą rozpoznawczą.

W kontekście umów leasingu, jak wskazuje Minister Finansów, zastosowanie w przeważającej mierze będzie miał pierwszy typ schematu. Oznacza to, że dla uznania umowy leasingu za schemat podatkowy konieczne jest łączne spełnienie dwóch warunków: kryterium głównej korzyści oraz wystąpienie co najmniej jednej z ogólnych cech rozpoznawczych.

Istotne jest również to, że korzyść podatkowa musi być główną lub jedną z głównych korzyści, którą podmiot spodziewa się osiągnąć w związku z wykonaniem uzgodnienia. Nie wystarczy zatem, aby korzyść podatkowa była jedynie efektem ubocznym podjętych działań - musi ona stanowić istotną motywację do zawarcia umowy.

Ogólna cecha rozpoznawcza w umowach leasingu

W przypadku umów leasingu szczególne znaczenie ma ogólna cecha rozpoznawcza określona w artykule 86a paragraf 1 punkt 6 litera d Ordynacji podatkowej. Przepis ten stanowi, że ogólna cecha rozpoznawcza będzie spełniona, jeśli dokonywane w ramach uzgodnienia czynności opierają się na znacznie ujednoliconej dokumentacji albo przyjmują znacznie ujednoliconą formę.

Kluczowym elementem tej cechy jest to, że dokumentacja lub forma uzgodnienia nie wymaga istotnych zmian w celu wdrożenia schematu u więcej niż jednego korzystającego. Oznacza to, że dokumenty mogą być stosowane w sposób masowy, bez konieczności indywidualnego dostosowywania do specyficznych potrzeb każdego klienta.

Charakterystyczne elementy ogólnej cechy rozpoznawczej:

• Znacznie ujednolicona dokumentacja
• Znacznie ujednolicona forma uzgodnienia
• Brak konieczności istotnych zmian dla różnych korzystających
• Możliwość masowego stosowania dokumentacji
• Standaryzacja procesów i procedur
• Automatyzacja wdrażania uzgodnienia

Cecha ta charakteryzuje się założeniem, że dokonywane w ramach uzgodnienia czynności mogą opierać się na wykorzystywaniu dokumentacji, która do wdrożenia nie wymaga znacznego dostosowania lub wprowadzania istotnych zmian. Alternatywnie, czynności te mogą przyjmować znacznie ujednoliconą formę, która jest powtarzalna i standaryzowana.

Istotne jest również to, że wdrożenie takiego uzgodnienia nie wymaga dodatkowych działań lub modyfikacji uzgodnienia ze strony leasingobiorcy. Oznacza to, że schemat jest na tyle dopracowany i zunifikowany, że może być stosowany w sposób automatyczny, bez konieczności indywidualnego podejścia do każdego przypadku.

Ta dwoistość wymagań oznacza, że nawet jeśli umowa leasingu charakteryzuje się wysokim stopniem standaryzacji dokumentacji, nie będzie automatycznie uznana za schemat podatkowy, jeśli nie zostanie spełnione kryterium głównej korzyści.

Warunki niespełnienia kryteriów schematu podatkowego

Minister Finansów w swojej interpretacji szczególny nacisk położył na sytuacje, w których umowa leasingu nie będzie spełniać kryteriów schematu podatkowego. Kluczowe znaczenie ma tutaj kryterium głównej korzyści, którego niespełnienie automatycznie wyklucza konieczność raportowania danego uzgodnienia jako schematu podatkowego.

Zgodnie z wyjaśnieniami Ministra Finansów, kryterium głównej korzyści nie będzie spełnione co do zasady, jeżeli na podstawie istniejących okoliczności oraz faktów należy przyjąć określone warunki. Chodzi tutaj o sytuacje, gdy podmiot działający rozsądnie wskutek stosowania zgodnych z prawem rozwiązań nie ma lub nie miał alternatywnej, racjonalnej drogi postępowania.

Sytuacje wykluczające spełnienie kryterium głównej korzyści:

• Brak alternatywnej, racjonalnej drogi postępowania
• Wybór leasingu z uzasadnionych względów ekonomicznych
• Korzyść podatkowa jako efekt uboczny racjonalnych decyzji biznesowych
• Standardowy kształt umowy bez szczególnych korzyści podatkowych
• Brak wiedzy leasingodawcy o motywacjach klienta
• Typowe parametry umowy (wysokość opłaty, okres trwania)

Istotne jest to, że nawet jeżeli skutkiem takiego działania jest osiągnięcie korzyści podatkowej, nie oznacza to automatycznie spełnienia kryterium głównej korzyści. Korzyść podatkowa może być efektem ubocznym racjonalnych decyzji biznesowych, a nie główną motywacją do podjęcia określonych działań.

Minister Finansów wprost wskazał konkretne sytuacje, w których nieuzasadnione jest raportowanie schematów podatkowych przez leasingodawców. Po pierwsze, dotyczy to przypadków, gdy kryterium głównej korzyści nie jest spełnione, co oznacza, że w ogóle nie wystąpi schemat podatkowy z uwagi na niespełnienie definicji zawartej w artykule 86a paragraf 1 punkt 10 Ordynacji podatkowej.

Druga sytuacja dotyczy przypadków, gdy leasingodawca co do zasady nie ma wiedzy na temat tego, czy kryterium głównej korzyści jest spełnione. Jednocześnie zawarcie takiej umowy może potencjalnie oddziaływać na obowiązki podatkowe leasingobiorcy, ale sam leasingodawca nie posiada informacji o motywacjach klienta.

Obowiązki informacyjne leasingodawców

W kontekście obowiązków raportowania schematów podatkowych istotne znaczenie ma zakres wiedzy, jaką posiada leasingodawca na temat motywacji zawarcia umowy przez klienta. Minister Finansów wyraźnie wskazał, że przekazujący informacje o schematach podatkowych nie ma obowiązku poszukiwania informacji nieprzekazanych mu przez korzystającego.

Oznacza to, że leasingodawca nie jest zobligowany do prowadzenia dodatkowych ustaleń czy badań dotyczących rzeczywistych motywacji klienta do zawarcia umowy leasingu. Wystarczy, że opiera się na informacjach uzyskanych w granicach staranności przyjmowanej w stosunkach biznesowych, co oznacza standardowy poziom należytej staranności w relacjach komercyjnych.

W praktyce oznacza to, że jeśli leasingodawca nie zna motywacji zawarcia umowy przez klienta, a sama umowa ma standardowy kształt, nie ma podstaw do uznania, że zostało spełnione kryterium głównej korzyści. Dotyczy to sytuacji, gdy umowa charakteryzuje się typową wysokością opłaty, standardowym okresem, na jaki została zawarta, oraz innymi standardowymi parametrami.

Minister Finansów wskazał konkretne okoliczności, w których brak jest przesłanek do uznania spełnienia kryterium głównej korzyści. Po pierwsze, gdy leasingodawca nie zna motywacji zawarcia tego typu umowy przez klienta. Po drugie, gdy umowa jest umową o standardowym kształcie, obejmującym typowe elementy takie jak wysokość opłaty czy okres trwania.

Jednocześnie Minister Finansów wskazał na sytuacje, w których umowa leasingu może zostać uznana za schemat podatkowy wymagający raportowania. Dotyczy to przypadków, gdy leasingodawca aktywnie promował ten model finansowania, przedstawiając klientowi korzyści podatkowe jako główną zachętę do zawarcia umowy.

Sytuacje wymagające raportowania umów leasingu

Pomimo ogólnej zasady, że standardowe umowy leasingu nie stanowią schematów podatkowych, Minister Finansów wskazał na konkretne okoliczności, w których może zaistnieć obowiązek raportowania. Kluczowe znaczenie ma tutaj aktywna rola leasingodawcy w promowaniu korzyści podatkowych jako głównej zachęty do zawarcia umowy.

Pierwsza sytuacja dotyczy przypadków, gdy leasingodawca zaoferował klientowi model leasingu operacyjnego, mimo że klient początkowo planował zawrzeć innego rodzaju umowę. Jeśli zmiana decyzji klienta nastąpiła z uwagi na przedstawienie mu korzyści podatkowych przez leasingodawcę, może to świadczyć o spełnieniu kryterium głównej korzyści.

Dodatkowo, jeśli leasingodawca posiada informację o tym, że zawarcie umowy nastąpiło głównie z uwagi na korzyści podatkowe, również może to prowadzić do uznania umowy za schemat podatkowy. Taka informacja może wynikać z oświadczenia złożonego przez samego klienta lub z faktu, że leasingodawca jest podmiotem powiązanym z korzystającym.

W takich okolicznościach leasing może zostać uznany za schemat podatkowy, co pociąga za sobą obowiązek odpowiedniego raportowania do Krajowej Administracji Skarbowej. Oznacza to konieczność przygotowania i złożenia odpowiedniej dokumentacji zgodnie z przepisami o schematach podatkowych.

Minister Finansów podkreślił, że aby zidentyfikować, czy obowiązek raportowania powstanie po stronie leasingobiorcy, nadal trzeba każdorazowo badać, czy zostało spełnione kryterium głównej korzyści. Kluczowe pytania dotyczą motywacji wyboru konkretnej formy finansowania oraz znaczenia korzyści podatkowych w procesie decyzyjnym.

Kryteria oceny po stronie leasingobiorcy

W przypadku leasingobiorcy ocena spełnienia kryteriów schematu podatkowego wymaga szczegółowej analizy motywacji stojących za wyborem konkretnej formy finansowania. Minister Finansów wskazał na kluczowe pytania, które powinny być zadane w procesie tej oceny.

Pierwsze fundamentalne pytanie dotyczy tego, czy tego typu finansowanie zostało wybrane z uwagi na cele ekonomiczne, czy głównie cele podatkowe. Odpowiedź na to pytanie wymaga przeanalizowania całokształtu okoliczności towarzyszących podjęciu decyzji o wyborze leasingu jako formy finansowania.

Drugie istotne pytanie odnosi się do znaczenia korzyści podatkowych w procesie decyzyjnym. Konkretnie chodzi o to, czy obniżenie zobowiązania podatkowego na skutek rozpoznawania w danym roku podatkowym wyższych kosztów uzyskania przychodów z tytułu opłat leasingowych niż odpisów amortyzacyjnych było główną przesłanką zawarcia umowy.

Ta analiza wymaga uwzględnienia alternatywnych form finansowania, które były dostępne dla przedsiębiorcy w momencie podejmowania decyzji. Jeśli leasing został wybrany pomimo dostępności innych, równie atrakcyjnych ekonomicznie opcji, może to świadczyć o tym, że korzyści podatkowe odegrały kluczową rolę w procesie decyzyjnym.

Istotne znaczenie ma również timing podejmowania decyzji oraz okoliczności, w jakich nastąpił wybór leasingu. Jeśli decyzja została podjęta w okresie, gdy przedsiębiorstwo szczególnie potrzebowało optymalizacji podatkowej, może to dodatkowo wspierać tezę o spełnieniu kryterium głównej korzyści.

Praktyczny przykład zastosowania interpretacji

Minister Finansów w swojej interpretacji przedstawił konkretny przykład, który ilustruje praktyczne zastosowanie przedstawionych zasad. Przykład dotyczy firmy Omega, która jako leasingobiorca korzysta z samochodów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Firma Omega z uwagi na przyjęty model biznesowy zawiera jedynie umowy leasingu samochodów. Taki wybór podyktowany jest intensywnym zużywaniem pojazdów w ramach działalności oraz potrzebą szybkiej i efektywnej wymiany floty. Pozwala to firmie na utrzymanie nowoczesnego parku samochodowego bez konieczności angażowania znacznych środków własnych.

W kontekście przedstawionego przykładu kluczowe pytanie brzmi, czy tego rodzaju umowa stanowi schemat podatkowy wymagający raportowania. Minister Finansów jednoznacznie wskazał, że w takich warunkach należy przyjąć, że zawarcie umowy jest podyktowane racjonalnymi względami ekonomicznymi.

Ten przykład pokazuje, jak istotne jest uwzględnienie całokształtu okoliczności biznesowych przy ocenie motywacji wyboru konkretnej formy finansowania. Sama dostępność alternatywnych opcji finansowania nie oznacza automatycznie, że wybór leasingu był podyktowany względami podatkowymi.

Najczęstsze błędy w kwalifikacji umów leasingu

Minister Finansów w interpretacji z 24 grudnia 2024 roku zwrócił uwagę na problem niewłaściwej kwalifikacji umów leasingu przez podmioty składające informację o schemacie podatkowym. Dotyczy to zarówno leasingodawców, jak i leasingobiorców, którzy często błędnie uznają standardowe umowy leasingu za schematy podatkowe.

Najczęstsze błędy w ocenie umów leasingu:

• Automatyczne założenie, że każda umowa leasingu stanowi schemat podatkowy
• Nieprawidłowa ocena motywacji stojących za wyborem leasingu
• Nieuwzględnianie racjonalnych przesłanek biznesowych
• Błędne rozumienie kryterium głównej korzyści
• Ignorowanie standardowego charakteru umowy
• Brak analizy alternatywnych form finansowania

Głównym błędem jest automatyczne założenie, że każda umowa leasingu stanowi schemat podatkowy wymagający raportowania. Takie podejście jest niezgodne z przepisami prawa i prowadzi do niepotrzebnego obciążenia administracyjnego zarówno dla przedsiębiorców, jak i dla organów skarbowych.

Minister Finansów podkreślił, że nie można z góry zakładać, że każda umowa leasingu będzie podlegać raportowaniu. Każdy przypadek wymaga indywidualnej analizy pod kątem spełnienia konkretnych kryteriów określonych w Ordynacji podatkowej, szczególnie kryterium głównej korzyści.

Kolejnym częstym błędem jest nieprawidłowa ocena motywacji stojących za wyborem leasingu jako formy finansowania. Przedsiębiorcy często nie uwzględniają faktu, że korzyści podatkowe mogą być jedynie efektem ubocznym racjonalnych decyzji biznesowych, a nie główną motywacją.

Błędne podejście może prowadzić do niepotrzebnych kosztów związanych z przygotowaniem dokumentacji raportowej oraz do narażenia się na odpowiedzialność za nieprawidłowe wypełnianie obowiązków informacyjnych. Dlatego tak istotne jest właściwe zrozumienie kryteriów przedstawionych przez Ministra Finansów.

Praktyczne wnioski dla uczestników rynku leasingowego

Interpretacja Ministra Finansów przynosi istotne praktyczne wnioski dla wszystkich uczestników rynku leasingowego. Po pierwsze, leasingodawcy mogą czuć się bardziej pewnie w zakresie swoich obowiązków raportowych, mając jasne kryteria oceny, kiedy umowa może zostać uznana za schemat podatkowy.

Dla leasingodawców kluczowe znaczenie ma fakt, że nie są oni zobligowani do prowadzenia dodatkowych ustaleń dotyczących motywacji klientów, jeśli informacje takie nie zostały im przekazane w ramach standardowych relacji biznesowych. Oznacza to, że standardowe umowy leasingu, zawierane na typowych warunkach rynkowych, co do zasady nie będą wymagały raportowania.

Leasingobiorcy z kolei powinni być świadomi, że kluczowa jest właściwa ocena własnych motywacji przy wyborze leasingu jako formy finansowania. Jeśli decyzja jest podyktowana racjonalnymi względami ekonomicznymi, takimi jak potrzeba zachowania płynności finansowej czy konieczność regularnej wymiany aktywów, prawdopodobnie nie zaistnieje obowiązek raportowania.

Jednocześnie, jeśli główną motywacją wyboru leasingu są korzyści podatkowe, a alternatywne formy finansowania byłyby równie atrakcyjne z ekonomicznego punktu widzenia, może zaistnieć konieczność raportowania umowy jako schematu podatkowego.

Firma transportowa rozważała zakup nowej floty samochodów dostawczych. Miała do wyboru kredyt bankowy na preferencyjnych warunkach lub leasing operacyjny. Ostatecznie wybrała leasing głównie z uwagi na możliwość zaliczenia pełnych opłat leasingowych do kosztów podatkowych, co pozwalało na znaczące obniżenie podstawy opodatkowania. W takim przypadku może zaistnieć obowiązek raportowania umowy jako schematu podatkowego.

Dokumentacja i procedury raportowania

W przypadkach, gdy umowa leasingu zostanie zakwalifikowana jako schemat podatkowy, konieczne jest właściwe przygotowanie dokumentacji i przeprowadzenie procedur raportowania zgodnie z obowiązującymi przepisami. Proces ten wymaga szczegółowego przygotowania i uwzględnienia wszystkich istotnych elementów.

Procedura raportowania schematu podatkowego obejmuje następujące etapy:

1. Identyfikacja wszystkich stron umowy
2. Określenie podmiotu zobowiązanego do raportowania
3. Przygotowanie szczegółowego opisu uzgodnienia
4. Analiza korzyści podatkowych wynikających z umowy
5. Sporządzenie dokumentacji zgodnej z wymogami prawnymi
6. Złożenie raportu w określonym terminie
7. Monitorowanie ewentualnych zmian w umowie

Pierwszym krokiem jest właściwa identyfikacja wszystkich stron umowy oraz określenie, który z podmiotów ponosi obowiązek raportowania. W zależności od okoliczności może to być leasingodawca, leasingobiorca, lub oba podmioty jednocześnie, jeśli spełniają różne kryteria określone w przepisach.

Dokumentacja powinna zawierać szczegółowy opis uzgodnienia, w tym wszystkie istotne elementy umowy leasingu, które mogą mieć wpływ na sytuację podatkową stron. Konieczne jest również przedstawienie analizy korzyści podatkowych wynikających z umowy oraz uzasadnienie, dlaczego zostały spełnione kryteria schematu podatkowego.

Istotnym elementem jest również określenie wartości korzyści podatkowej oraz wpływu umowy na obowiązki podatkowe poszczególnych stron. Wymaga to często skomplikowanych obliczeń porównujących sytuację podatkową przy zastosowaniu leasingu z alternatywnymi formami finansowania.

Terminy raportowania są określone w przepisach o schematach podatkowych i muszą być ściśle przestrzegane. Niedotrzymanie terminów może skutkować nałożeniem sankcji finansowych oraz innymi konsekwencjami prawnymi.

Analiza alternatywnych form finansowania

Kluczowym elementem oceny, czy umowa leasingu stanowi schemat podatkowy, jest analiza dostępnych alternatywnych form finansowania. Ta analiza powinna uwzględniać wszystkie realne opcje, które były dostępne dla przedsiębiorcy w momencie podejmowania decyzji o wyborze konkretnej formy finansowania.

Podstawowe formy finansowania, które należy uwzględnić w analizie, obejmują:

1. Zakup za gotówkę z wykorzystaniem środków własnych
2. Kredyt bankowy na zakup środka trwałego
3. Kredyt w rachunku bieżącym na finansowanie zakupu
4. Leasing finansowy jako alternatywa dla leasingu operacyjnego
5. Wynajem długoterminowy bez opcji wykupu

Analiza powinna uwzględniać nie tylko bezpośrednie koszty finansowania, ale również inne czynniki ekonomiczne, takie jak wpływ na płynność finansową, wymagania dotyczące zabezpieczeń, szybkość uzyskania finansowania oraz elastyczność w zakresie zarządzania aktywami.

Wpływ interpretacji na praktykę gospodarczą

Interpretacja Ministra Finansów ma znaczący wpływ na praktykę gospodarczą, szczególnie w zakresie podejmowania decyzji o wyborze form finansowania przez przedsiębiorców. Wyjaśnienia zawarte w interpretacji pozwalają na bardziej pewne poruszanie się w obszarze obowiązków związanych ze schematami podatkowymi.

Dla branży leasingowej interpretacja stanowi istotne wsparcie w codziennej działalności, eliminując wiele wątpliwości dotyczących obowiązków raportowych. Leasingodawcy mogą teraz bardziej precyzyjnie oceniać, które umowy wymagają raportowania, co pozwala na optymalizację procesów wewnętrznych i redukcję kosztów compliance.

Przedsiębiorcy korzystający z leasingu również zyskują większą pewność prawną, co może wpłynąć na ich skłonność do korzystania z tej formy finansowania. Eliminacja niepewności dotyczącej potencjalnych obowiązków raportowych może przyczynić się do dalszego rozwoju rynku leasingowego w Polsce.

Jednocześnie interpretacja podkreśla znaczenie właściwej dokumentacji motywacji biznesowych stojących za wyborem konkretnych form finansowania. Przedsiębiorcy powinni dbać o to, aby ich decyzje były właściwie udokumentowane i uzasadnione względami ekonomicznymi.

Interpretacja może również wpłynąć na rozwój nowych produktów leasingowych, które będą jeszcze bardziej dostosowane do potrzeb biznesowych klientów, minimalizując ryzyko kwalifikacji jako schematy podatkowe.

Najczęstsze pytania

Nie, nie każda umowa leasingu operacyjnego podlega obowiązkowi raportowania. Zgodnie z interpretacją Ministra Finansów, umowa musi spełniać jednocześnie kryterium głównej korzyści oraz posiadać ogólną cechę rozpoznawczą. Standardowe umowy leasingu zawierane na typowych warunkach rynkowych co do zasady nie będą wymagały raportowania.

Kluczowe są dwa kryteria: kryterium głównej korzyści oraz ogólna cecha rozpoznawcza. Kryterium głównej korzyści jest spełnione, gdy korzyść podatkowa stanowi główną lub jedną z głównych motywacji zawarcia umowy, a podmiot działający rozsądnie mógłby wybrać inny sposób postępowania. Ogólna cecha rozpoznawcza dotyczy znacznie ujednoliconej dokumentacji lub formy umowy.

Nie, leasingodawca nie ma obowiązku poszukiwania dodatkowych informacji o motywacjach klienta, które nie zostały mu przekazane w ramach standardowych relacji biznesowych. Wystarczy, że opiera się na informacjach uzyskanych w granicach staranności przyjmowanej w stosunkach biznesowych.

Umowa leasingu może zostać uznana za schemat podatkowy, gdy leasingodawca aktywnie promował korzyści podatkowe jako główną zachętę do zawarcia umowy, klient zmienił pierwotną decyzję o innej formie finansowania po przedstawieniu mu korzyści podatkowych, lub gdy leasingodawca ma informację o zawarciu umowy głównie z uwagi na korzyści podatkowe.

Leasingobiorca musi zbadać, czy wybór leasingu był podyktowany celami ekonomicznymi czy głównie celami podatkowymi. Kluczowe jest ustalenie, czy obniżenie zobowiązania podatkowego przez wyższe koszty leasingowe w porównaniu z odpisami amortyzacyjnymi było główną przesłanką zawarcia umowy.

Nie, jeśli firma korzysta z leasingu z uwagi na przyjęty model biznesowy, na przykład potrzebę szybkiej wymiany floty z uwagi na intensywne zużywanie pojazdów, to zawarcie umowy jest podyktowane racjonalnymi względami ekonomicznymi i nie dochodzi do spełnienia kryterium głównej korzyści.